Slavko Dujic

Horacio Bollini, Kunstcriticus, Argentinië

 

We staan oog in oog met een Nederlands-Kroatische kunstenaar en zijn kunst lijkt op de verspreiding van het oude geschrift Glagoljica, een opkomst in de paleografie / handschriftkunde van Kroatië.

Maar meer dan dat, Dujic werkt met de spontaniteit / onbevangenheid van de jazz. Zijn verstrooidheid / abstractie doet denken aan een jamsessie: het is adembenemend en geeft de omringende sfeer weer. De kalligrafieën / schoonschrijfkunst wisselen elkaar af en zijn met elkaar verweven. Het kleurenspel omvat de de kalligrafieën in een onzichtbare structuur en vermijdt zo dat die onvormelijkheid overloopt en overheerst. Wat voor een werk het ook mag zijn, het is die drift van het omringende, op doek geschilderd zoals een seismograaf de trillingen en de beweginginge registreert van de tektonische lagen. In zijn portfolio blijkt de interesse om te weerspiegelen, door middel van verstrooidheid, de mens. Mannen en vrouwen van alle kanten. Mensen in de wereld. Een pluralistisch concept en bij uitstek eigentijds. (de overeenkomst met Action Painting de Pollock is erg duidelijk, maar niet voor dat hele onnauwkeurige). Dujic stelt verschillende werken voor die een voorlopige opeenvolging zijn. Het geheel lijkt op een sage, een grote film in hoofdstukken. Waarom? Simpelweg, omdat de beperkende kantlijnen van het werk als een gesloten geheel, zoals visie en tentoonstelling, een ritmisch impuls zouden overweldigen. 

Die impuls maakt het traditionele concept bekend van de schilderachtige ruimte. Het antwoord op dit, de vrijheid van deze schrijfwijzes is zo intens, dat zelfs binnen hortus conclussus... het werk ademt uitputtende vitaliteit.